M jak McCurry

Jest to jedno z moich ulubionych zdjęć 
od momentu, gdy pocztówkę z wizerunkiem tej dziewczyny dostałam wiele lat temu od mojej przyjaciółki. Jej spojrzenie jest niezwykłe - piękne, ale przeszywające, niepokojące, pełne siły, ale też obawy i kryjące dramatyczne losy osoby, która na pewno wiele przeszła. Ze strony National Geographic dowiadujemy się, że przez 17 lat od momentu zrobienia tego zdjęcia przez 
Steve'a McCurry 
nieznane było imię  i nazwisko tej dziewczyny. 
Poniższy tekst pochodzący ze strony 

www.nationalgeographic.pl 

opowiada historię powstania fotografii oraz okoliczności, 
w jakich poznano kim jest osoba ze zdjęcia. 
Są tam też słowa samego fotografa, który wspomina moment powstania zdjęcia. 

(źródło:dpreview.com)

"Na trop Shabat Guli natrafiono w obozie dla uchodźców w Nasir Bagh niedaleko Peszawaru. Okazało się, że Afganka mieszka za granicą, we wsi niedaleko kompleksu jaskiń Tora Bora. Tych samych, które w przyszłości miały stać się ważną bazą Al-Kaidy.

Kiedy pewnego poranka 1984 r. Steve McCurry fotografował obóz dla afgańskich uchodźców w Pakistanie, nie mógł się spodziewać, że jedno ze zdjęć z tej kliszy stanie się najsłynniejszą okładką w historii National Geographic.

Zielonooka dziewczyna trafiła na nią w czerwcu rok później, jednak musiało minąć całe 17 lat, by zarówno fotograf, jak i czytelnicy poznali tożsamość bohaterki. Ekipa telewizji National Geographic odnalazła Sharbat Gulę w Pakistanie. McCurry twierdzi, że gdy tylko stanął z nią twarzą w twarz, wiedział, że to jego modelka sprzed lat. Redakcja potrzebowała jednak konkretnych dowodów, a tych dostarczyli eksperci z Federalnego Biura Śledczego i Uniwersytetu w Cambridge, którzy porównali tęczówki na obu zdjęciach. 
W kwietniu 2002 r. magazyn otrąbił sukces: Afganka odnaleziona. 
Przybliżył też losy Pasztunki, która zawładnęła wyobraźnią jego czytelników. Kobieta miała niecałe 30 lat (choć ile dokładnie, nie wiadomo), męża i trzy córki. Astma nie pozwalała jej na życie w zanieczyszczonym Peszawarze, dlatego większość roku spędzała z dziećmi w wiosce w górach. Nie umiała czytać, a swoje zdjęcie widziała po raz pierwszy w życiu. 
Jej ponowne spotkanie z McCurrym było zresztą krótkie i raczej pozbawione emocji. Jako muzułmanka Sharbat nie mogła spojrzeć fotografowi w oczy, nie mówiąc już o uśmiechnięciu się. Słynne zdjęcie nic dla niej nie znaczyło.
 Tak naprawdę chciała tylko zapewnić swoim dzieciom wykształcenie, 
na które sama nie miała szansy.  

"Pamiętam hałas i zamieszanie, jakie panowały w obozie dla uchodźców 17 lat temu. Wiedziałem, że afgańskie dziewczyny, które za kilka lat miały zniknąć za tradycyjną zasłoną, mogą być niechętne mężczyźnie z Zachodu, który ma zrobić im zdjęcie. Postępowałem więc ostrożnie. 
Zwróciłem się do nauczyciela z prośbą o pozwolenie na wejście do namiotu uczennic i zrobienie kilku zdjęć. 
Zgodziła się najbardziej nieśmiała z nich wszystkich, Sharbat. 
Kiedy zobaczyłem gotową kliszę, byłem zaskoczony ciszą i spokojem, które uwieczniłem. Sowieci już od pięciu lat byli w Afganistanie. 
Zarejestrowałem konkretny moment w historii, a jednak ta chwila okazała się ponadczasowa. Dla wielu zdjęcie stało się symbolem wydarzeń w Afganistanie. Inni jednak nie wiedzieli, że ma ono jakikolwiek związek z tym krajem, a mimo to wciąż byli pod jego wrażeniem. Odczułem ulgę, wiedząc, że młoda dziewczyna przeżyła i była w stanie ułożyć sobie życie." —Steve McCurry."

(źródło: www.trubune.com.pk)