D jak dagerotypia

Dagerotypia. Opracowana w 1893 roku pierwsza metoda rejestracji obrazu fotograficznego na srebrnej lub posrebrzanej miedzianej płytce w jednym nie dającym się kopiować egzemplarzu w postaci pozytywu odwróconego (lustrzanego). Płyta do dagerotypii powstaje w następujący sposób: wypolerowaną płytkę srebrną lub miedzianą posrebrzaną należy podać działaniu par jodu lub bromu czy chromu, wskutek czego na powierzchni srebra wytworzy się światłoczuła warstwa jodku (bromku, chlorku) srebra. Płytę po naświetleniu (czas ekspozycji od kilka do kilkunastu minut) wywołuje się w parach rtęci, a następnie utrwala w tiosiarczanie sodu (jego utrwalającego działania odkrył J. F. W. Herschel). Dagerotypia przetrwała zaledwie do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego wynalazcy Louisa Daguerre'a, współpracownika Josepha-Nicéphore'a Niepce'a. Zobacz też artykuł: Początki fotografii

(źródło: www.fotografuj.pl) 


Na początek małe przypomnienie w skrócie:

(źródło: artykuł "Początki fotografii")

"Metoda ta, której nazwa pochodzi od nazwiska jej twórcy Daguerre’a, polegała na naświetlaniu w camera obscura srebrnej (lub posrebrzanej miedzianej) płytki, pokrytej warstwą jodku srebra. Ze względu na niską światłoczułość tych materiałów na pierwszych zdjęciach znalazły się głównie krajobrazy, martwe natury i architektura. 

Od samego początku dagerotypistów interesowało jednak fotografowanie ludzi i już w tym samym roku, we wrześniu, powstał pierwszy portret fotograficzny. Była to podobizna żony fotografa, wykonana przez Samuela Finleya Breese’a Morse'a podczas 20-minutowej ekspozycji. Aby na tak długo naświetlanych zdjęciach model się nie poruszył, stosowano specjalne podpórki do podtrzymywania głowy podczas pozowania. 

Przed 1839 rokiem… 

Pierwsze fotograficzne obrazy powstawały jednak jeszcze przed opublikowaniem odkrycia Daguerra. Wykonywał je francuski nauczyciel Joseph Nicephore Niepce w technice heliografii, w której materiałem światłoczułym była płytka cynkowa pokryta asfaltem, wywoływana po naświetleniu w olejku lawendowym. Najstarsza zachowana tego typu praca pochodzi z 1826 roku. Przedstawia ona widok z okna pracowni Francuza. To właśnie odkrycia Niepcego były punktem wyjścia dla eksperymentów Daguerre’a. 

Pierwsza trwała fotografia Nicephore Niepce'a, ''Widok z okna'', 1826 r.

Od roku 1833 również William Henry Fox Talbot prowadził eksperymenty z naświetlaniem obrazów. Uzyskiwał on odbicia piór, liści i innych tego typu rzeczy, na papierze pokrytym solą kuchenną i roztworem azotanu srebra. W 1835 r. dostrzegł też, że jeśli papier ów byłby przezroczysty to można by zrobić kolejny, odwrócony obraz. Technika Talbota, zwana kalotypią (gr. kalos = piękny), stanowi podstawę fotografii oraz była początkiem okresu rozwoju procesu negatywowo-pozytywowego. 

Kilka słów o ekspansji fotografii

 Jak wspominaliśmy William Henry Fox Talbot od 1834 roku prowadził badania nad materiałami światłoczułymi i był twórcą metody zwanej talbotypią, będącej pierwszym procesem negatywowo-pozytywowym. Najstarszy zachowany negatyw pochodzi z 1835 roku i przedstawia okno w posiadłości Talbota w Lacock Abeby. Przed końcem XIX wieku powstawało jeszcze wiele innowacyjnych metod rejestracji obrazu i wywoływania zdjęć. Jednak dla rozwoju dagerotypii, oprócz technologii, znaczenie też miały jej praktyczne zastosowania. 

Jedno z pierwszych zdjęć Foxa Talbota.

Wzrost popularności fotografii spowodował również pomysł Francuza Adolphe’a Eugenie Disderiego. W 1854 roku, zmniejszając zdjęcia portretowe do rozmiarów 6×9 cm, wprowadził on carte de visite, czyli wizytówki z wizerunkiem właściciela. 

Wymyślony przez Disderiego fotograficzny bilet wizytowy zyskał sobie olbrzymią popularność. Karty te zaczęto produkować w milionach egzemplarzy, a wśród zamawiających znajdowali się brytyjska rodzina królewska oraz większość europejskich władców. Disderi, który przezornie opatentował swój pomysł, został z czasem nadwornym fotografem Napoleona III. "